تعامل ملی، منطقه‌ای و جهانی، راهبردی برای پایداری توسعه¬ی محور شرق

   ایران برای سامان­دهی به مبادلات چند هزار میلیارد دلاری منطقه و جهان، از موقعیت جغرافیایی برجسته­ای برخوردار است. جریانی که با خلق ظرفیت­های نوین فراوان قادر است در سطحی گسترده، با ایجاد پویایی در کسب و کار، اشتغال، درآمد و انباشت سرمایه، به گونه­ای پایدار به فرآیند توسعه در کشور دامن بزند. موقعیت محور شرق کشور با تأکید بر جایگاه چابهار برای ترانزیت کالا، نفت، گاز و خطوط لوله­ی آسیای مرکزی و نیز روان­سازی مبادلات ­افغانستان محصور در خشکی، از مزیت­های­آشکاری برخوردار است؛ قابلیت­هایی که به ویژه در نتیجه­ی تحولات وسیع در صفحات شمالی و شرقی کشور، برقوت آن به مراتب افزوده شده است. محور شرق موقعیتی ارتباطی دارد و چابهار با استعدادهای بالقوه­ی بسیار به ویژه در زمینه­های بازرگانی و ترانزیت گرانیگاه این تحول است. این داد و ستد عظیم با عبور از محور شرق، علاوه بر ایجاد رونق در اقتصاد و اجتماع محیط،  با تولید نقش­های مکمل برای شمال و جنوب سیستان و بلوچستان ( و نیز استان­های خراسان) و شکل­دهی به بستری پایدار برای پیوند منافع، همزیستی و مدارای تاریخی را در منطقه نهادینه خواهد کرد. تحقق این فرآیند لیکن، مستلزم توجهی دوباره به توسعه­ی بندر، راههای پسکرانه و بهسازی و تکمیل آنها و روز آمد کردن تجهیزات و قوانین و نیز سرمایه­گذاری برای توسعه­ی کریدورهای ترانزیتی، که  هیچ تردیدی در اقتصادی بودن آنها نیست، خواهد بود. جمهوری اسلامی ایران، با توجه به ملاحظات ژئوپولتیک و ژئواکونومیک منطقه و در پرتو چشم­اندازی آینده­نگر، می­تواند جایگاه خود را برای اتصال شمال- جنوبو شرق- غرب، در نظام­نوین بین­المللی تثبیت و ارزش­موقعیت استراتژیک خود را به مراتب ارتقاء بخشد و از رهگذر این مبادلات عظیم، ظرفیت­های جدیدی برای انباشت سرمایه­ها، به عنوان  موتور توسعه در کشور و محور شرق خلق کند.